Servaes heeft zich in het eerste deel van dit wonderlijke drieluik laten inspireren door zijn buurman, de kunstschilder Willem Koevoet, die al jaren geen kwast meer heeft aangeraakt. Op basis van gesprekken over twijfel, maakangst en eenzaamheid komt de schilder van stillevens kleurrijk tot leven. In het rauwe en associatieve middendeel speelt Servaes een kunstenaar die het niet wil opgeven. Hij duikt daarbij niet zonder humor in zijn eigen donkere ziel. In het derde deel zien we Renate Schoep aan het werk. Zij is dierentolk en hondenpsycholoog en geeft seminars over depressie bij honden.

Deel 1 Willem Koevoet (bovenbuurman):
“Servaes kwam elke week bij me langs om mij te interviewen voor dit stuk. En dan bleef hij tot diep in de nacht hangen. Het is een wat zwaarmoedige jongen. Ook wel aantrekkelijk hoor op een bepaalde manier. Maar dat is het gevaar van het kunstenaarschap, je bent al gauw teveel met jezelf bezig. Ik heb hem aangeboden dat hij met mijn hond kon wandelen maar dat wilde hij niet.”

Deel 2 Servaes:
“Het tweede deel geeft een vrij rauw en associatief beeld van een zoekend kunstenaar die het niet wil opgeven. Ik wilde me laten inspireren door Koevoet maar het tegendeel gebeurde. Door hem zag ik het helemaal niet meer zitten. Dus het leek me beter geen contact meer met hem te hebben. Zijn relatie met zijn hond inspireerde me wel voor het derde deel.”

Deel 3 Renate Schoep:
“Als ik zeg dat ik met dieren praat zijn er nog steeds mensen die me een beetje raar aankijken. Gelukkig wordt dat steeds minder en zie ik een toenemende waardering voor ons werk. Ik geef ook seminars over depressie bij honden. Daar komen ontzettend veel mensen op af. Iedereen kan dit leren, echt waar. En hoe meer mensen met dieren gaan praten, hoe minder eenzaamheid.“