Hiroshima in een kinderziel

Op 6 juni 1967 naderde een vaalgroene Volkswagen Kever met daarin twee mannen in lange regenjassen, de boerderij aan de heide in Keer en Duuk. De pas zesjarige Mathilde Adriana Maria voelde deze keer een gevaar opdoemen dat alle eerdere bedreigingen in het niet deed vallen. Ze wist exact wat ze moest doen: haar klompjes aan en zo snel mogelijk wegrennen, vluchten, ver weg over de weilanden. Precies zoals haar vader haar had gedicteerd en precies zoals ze dat samen hadden geoefend. Als een spel. De werkelijkheid vooruit.

Echter, een harde, gehandschoende hand greep haar in de nek en bracht haar radicaal tot stilstand. Ze wist dat het verloren was, haar overleven in het paranoïde labyrint van haar familie was afgelopen.

De soldateske regenjassen sleurden haar naar de Kever waar ze in een flits ‘niets’ voelde. Mathilde trad uit haar lichaam. Ze had geen land meer, geen huis, geen moeder, geen vader, zelfs geen illusie meer. Er was slechts totale verbijstering en de meest diepe angst.

Hiroshima in een kinderziel. Mathilde Adriana Maria bestaat niet meer. Opgeruimd staat netjes.