Janis
Ze werd gepest, won de wedstrijd van de lelijkste jongen van de school, vluchtte naar de grote stad en ontdekte daar dankzij haar waanzinnige stem de mannen. En de vrouwen. Ze doopte zichzelf onder in drugs, drank, blues, seks en geweld en stierf op 27-jarige leeftijd aan een overdosis. Precies 50 jaar later brengt de Zeeuwse 27-jarige Beaudil Elzenga samen met twee muzikanten een ode in woord en muziek aan Janis Joplin in ons theater. Een voorstelling die u zeker zal bijblijven. Het wordt een intieme muziektheatervoorstelling over de zoektocht naar erkenning, het vluchten in verslaving en het leven van bed naar bed.
"Whatever man. We are ugly but we have the music", sprak de blueszangeres in de spiegel van haar hotelkamer terwijl ze een parel vocht wegsloeg van haar wang en glimlachend haar strot opentrok. Het is dat wegslaan en die strot die Beaudil Elzenga tot op het bot doet verlangen naar Janis. De vrouw, het meisje uit Texas, de legende, the Rose, the Queen, the Pearl. En vooral het hart en daardoor haar blues. Janis Joplin.
Beaudil Elzenga
Beaudil groeide op in Middelburg en vertrok op 16-jarige leeftijd naar de Randstad om haar droom – actrice worden – waar te maken. Ze studeerde in 2016 af aan de Toneelschool Amsterdam. Daarna speelde zij onder andere bij Toneelgroep de Appel en Dégradé als actrice en danser/performer. In 2016 werd zij genomineerd voor de Piket Kunstprijzen. Ze speelde de hoofdrol in de bekroonde korte film Aimee (Winnaar Topkapi Films Fictie Prijs) en door haar beruchte gastrol in GTST werd zij in 2018 genomineerd voor de Zilveren Televizier-Ster.
Met JANIS keert Beaudil terug naar het Zeeuwse en maakt ze haar eerste eigen muziektheatervoorstelling, geïnspireerd op het leven en werk van de beroemde Amerikaanse zangeres Janis Joplin. Wij kijken ernaar uit. U ook?
In de media:
Theaterkrant
De voorstelling rockt en swingt, het is een hallucinerende trip door de sixties, Janis Joplin zingt de blues en krijst: zo gaat de performance van Beaudil Elzenga over haar Amerikaanse zangidool die in 1970, op zevenentwintigjarige leeftijd, aan een overdosis heroïne overleed. Maar Janis. We are ugly but we have the music is meer dan een liedjesprogramma met songs als ‘Mercedes Benz’, ‘Cry baby’ en ‘Me and Bobby McGee’. Het is ook en vooral een theatrale zoektocht naar Elzenga zelf, gespiegeld in de lotgevallen van Janis Joplin.
PZC
Bewondering, begrip, mededogen, maar ook een beetje achterdocht en kritiek, dat heb je allemaal nodig om de mens achter het idool te kunnen ontdekken. Het zit allemaal goed gedoseerd in de voorstelling. Janis is geen hommage aan een ster, geen meer of minder sluitende biografie. Het is een zoektocht naar echt of onecht, naar volhouden of opgeven, naar fight of flight. En dat komt er, zelfs als Janis Joplin op zich je niet zoveel zou zeggen, heel mooi uit naar voren. Maar de antwoorden blijven dus open.
