Keefman

Keefman wil weg uit de inrichting aangezien hij niet gek is, maar zodra hij genezen wordt verklaard keert hij op een holletje terug omdat de buitenwereld een gekkenhuis blijkt. Als een acrobaat beweegt Keefman zich tussen het kweken van sympathie en het opwekken van ergernis. Net als je denkt dat hij tot een heldere zelfanalyse komt, neemt de rebel in hem het over, die elke nuance woedend vernietigt.

Is Keefman een pathologisch geval waarvoor geen standaardtherapie te vinden zal zijn of is het een angstige man die uiteindelijk wel zijn weg naar de buitenwereld zal vinden? In die draaikolk van emoties neemt Jack Wouterse zijn publiek mee, geeft de onmacht een stem, creëert empathie, afwijzing, boosheid, compassie en verdriet.

Keefman anno 2020

Voor Jack Wouterse is het tweede keer dat hij Keefman speelt. Twintig jaar geleden deed hij de monoloog bij het Ro-theater. Het is totaal anders nu. In de herlezing van de tekst ontdekte Wouterse nieuwe lagen die passen bij deze tijd. Hij ziet in Keefman minder het ‘Ik tegen de rest van de wereld’, en meer de sociale eenzaamheid en het zoeken naar verbintenis.

Het is ook afdalen in de diepe eenzaamheid van Keefmans binnenwereld. Als publiek delen we in die gedachtewereld die elementair triestig is. In het sobere, uitgezuiverde decor, wordt alles bewaakt. Camera's leggen alles vast, willen controleren, willen beoordelen. Wat Keefmans brein niet lukt zal de bewaking wel doen: een strakke structuur, controle, macht.